Is it a bird? A kiwi? It's ME!!!

Vanmorgen vroeg om half 7 aangekomen in Picton. Voelde me eerst beetje brak, maar heb wel wat slaap kunnen krijgen en ik ben fitter dan mijn medereisgenoten. Dus ben ik de chauffeur voor vandaag! Hebben besloten, aan de hand van een miscalculatie van mijn kant, om naar Nelson te rijden waar we onze plan van aanpak verder konden uitwerken.
We waren rond 9 uur in Nelson waar we eerst wat informatie in het icenter hebben opgezocht over de omgeving. We hadden in Wellington besloten om in Abel Tasman opnieuw te kijken of Maaike en ik konden gaan skydiven en hadden een reservering gemaakt voor donderdag. Echter omdat we er nu toch al waren en het vandaag echt een mooie dag zou worden besloten we te bellen om te vragen of we wellicht vandaag al terecht konden voor de skydive. En dat kon!! Om 12 uur zou het allemaal gaan beginnen bij Skydiving Abel Tasman, op een hoogte van 16.500 feet.
We reden daarom van Nelson door naar Motueka waar we eerst nog even een bakje koffie met een mince pie op hebben in het centrum om ons vervolgens naar het vliegveld te begeven.
Het vliegveld was een heel kleinschalig hobbyvliegveld met een hangar, 5 kleine pleziervliegtuigjes en 2 minihelicopters en dan het vliegtuig van SAT (skydive bedrijf). (Don't worry mam, ze hadden keurmerken en zag er keurig en prof uit)
We hebben ons aangemeld en alle release forms getekend en toen was het wachten. Rond half 1 kregen we een informatiefilm te zien ter voorbereiden en om ons op te pompen voor de vlucht en konden we een keuze maken uit de pakketten. Skydiven is behoorlijk duur en je doet het niet elke dag, dus we hadden het gevoel dat als we het deden, we het ook goed zouden doen. Dus de hoogste sprong vanuit 16.500 feet en een eigen cameraman die meespringt om alles op film en dvd vast te leggen. Zo kunnen we het altijd herinneren en herleven. Plus we hadden natuurlijk bewijs voor thuis nodig!
We zaten uiteindelijk in de derde groep die naar boven ging, wat nog meer wachten inhield. Wel gaaf dat we de andere groepen konden zien opstijgen en landen, sinds dat allemaal op het veld achter ons gebeurde.
Om kwart voor 2 werden Maaike en ik geroepen om ons klaar te maken voor de sprong. Dus gear up! In een overal en harnas gehezen en kennis gemaakt met onze tandemmaster en cameraman! Cool!! (De vlinders in me buik begonnen alvast wat te gaan vladderen)
Een interview op camera gehad en instructies gekregen van mijn tandemmaster en toen was het toch echt tijd om in dat vliegtuigje te klimmen.
Maaike en ik waren de enige tandemsprongen in die vlucht, met nog wat solisten, wat het ook wel heel speciaal maakte. Dit was onze sprong, onze ervaring!
Bij het opstijgen nog even Els uitgezwaaid en toen de lucht in! We hebben eerst een rondvlucht van zo'n 20 minuten gekregen over het gebied. Het is hier zo mooi! En om dat dan vanuit de lucht te zien, geweldig!
Ondertussen snoerde mijn tandemmaster zich aan mijn vast (zit strak!) en kreeg ik een zuurstofmasker op. We gingen naar 13.000 feet en daar is de lucht behoorlijk ijl. Plus een voordeel van de zuurstof is dat het je ook wat kalmeert. Al moet ik zeggen dat ik het gewoon zo ontzettend gaaf en indrukwekkend vond, dat ik helemaal niet meer bang of zenuwachtig was. Had er zo'n zin in!
Me tandemmaster legde ondertussen van alles uit en wees in het landschap aan wat alles was wat we zagen. We konden zelfs een berg door de wolken zien die helemaal op het noordereiland lag. Me cameraman was lekker goofy en zat ongelooflijk te geinen en te filmen, echt super leuk. Op 13.000 feet gingen eerst de solisten eruit, want die sprongen op die hoogte. Zo raar om te zien!! (vlinders waren terug!)
De deur ging weer dicht en wij gingen nog hoger! Op naar onze sprong op 16.500 feet!!
En toen was het zover. Maaike ging eerst. Doeii Mik!!!
En toen ik! Me cameraman hing eerst buiten zodat hij onder me kon hangen en springen. En toen hing ik al half uit het vliegtuig. In de eerste seconde keek ik niet gelijk naar beneden, maar dat was al snel over. Wat een geweldig uitzicht!! Hij telde af 1...2... En ik verwachte nog een 3, alleen we vielen al!! Met meer dan 200 km per uur een vrije val van over een minuut naar beneden!! Het was onbeschrijflijk, zo ontzettend geweldig!! Je valt door het wolkendek heen en alles is zo mooi! Je merkt niet eens dat je valt, behalve de luchtdruk heb je gewoon het gevoel dat je vliegt!
En dan gaat de parachute open, best nog een klap op je is omdat je zo van snelheid vermindert. De riempjes tussen je benen voelen in ieder geval niet zo lekker! Maar wow!! Nog wat meer dan 7 minuten geweldig zweven terwijl de tandemmaster met je kletst en je van alles laat zien. Ook super leuk dat ze nog wat trucjes deden door je met de parachute in de rondte te slingeren.
De landing was top, we gleden wat over het gras en hadden wat snelheid doordat de wind steeds veranderden, maar echt super!
Naar Maaike gerend en geknuffeld en die smile van me gezicht gaat er voorlopig niet af. Ik wil nog een keer!!!!
Wat een geweldige ervaring en hoe relaxed het allemaal was!!
We hebben alles op film en foto en het is echt geweldig leuk geworden. Els heeft zelfs nog wat van de vertrek en landing extra gefilmd en gefotografeerd. Els was, bleek achteraf, behoorlijk bezorgd (super lief!) en was blij dat we weer heel beneden waren.
Na de skydive zijn we vertrokken naar Kaiteriteri naar een super mooi strand waar we nog even genoten hebben van de zon, zee, strand en uitzicht om vervolgens de toeristische route terug te nemen naar Motueka. Daar heerlijk McFlurry genomen en toen een heerlijke fish and chips, omdat we geen zin hadden om te koken. (Ja je leest het goed, we zijn echte waaghalzen door eerst ons toetje te eten en dan avondeten!)
We konden ook weer aan het strand op een gratis kampeerplek overnachten en hadden zelfs een gewone toilet. The good life!
Nu weer lekker slapen, want morgen gaan we weer een dag hiken in Abel Tasman National Park.

Liefs en truste,
Lex